hvem du er

Chłopak z przystanku, ten sam, o tych samych tajemniczych oczach. Patrzy w te oczy, odwraca się, widzi parking.

 — Nie idź! Wiem zachowałem się jak dziecko, ale ja widzę w Tobie... Widzę coś takiego co mnie przyciąga i wiem, że razem możemy odmienić to życie.

— Po prostu Ci się podobam, to normalne, wydaje Ci się, że jestem kimś wyjątkowym, ale gdy mnie poznasz to wydam Ci się zwyczajną, szarą osóbką, którą zostawisz, zanim zanudzisz się z nią na śmierć. 

— Mylisz się. Wiem co robię i nie szukam na siłę miłości. 

— Skąd masz Mój numer?

— Byłaś nieostrożna. Kiedyś w jakimś starym telefonie sprawdzałaś procentową ilość baterii, pod spodem był Twój numer. 

— To przecież trwało moment, jak mogłeś go zapamiętać?

— Jestem wzrokowcem. To co? Może zatańczymy?

— Nie lubię takich miejsc, prosiłam Cię, żebyś mnie stąd zabrał...

— ...Kuba.

— No tak, miło mi Ida.

— Piękne imię.

Uśmiech, blada skóra, kości policzkowe, pieprzyk pod nosem po prawej stronie.

— To dokąd mnie zabierasz?

—Park Magnoliowy?

— Zgoda.
— I widzisz?! Nie będziemy się razem nudzić!

Śmiech, słodki, dźwięczny.

— Dlaczego?

— Z dziewczyną, która mdleje nie można się nudzić. 

Dotyk. Dotyk na lewej ręce, ciepły, delikatny. Dotyk na wargach. Gwiazdy...

______________________________________________________________________