Piękne i utalentowane.

 

Lily Collins

 

Marina and the Diamonds

Voe- Emilie Nereng

Nieznane piękne modelki.

Avril Lavigne

Eva Green

Katy Perry

Czas na przedstawienie dwóch pięknych kobiet urodzonych na Węgrzech

`Barbara Palvin (ur. 8 października 1993 w Budapeszcie) – węgierska modelka.

Palvin została odkryta w Budapeszcie w 2006 roku w wieku 13 lat. W tym samym roku wystąpiła w swojej pierwszej sesji dla magazynu Spur. W kolejnych latach, po wyjeździe do Azji, jej kariera nabrała tempa Znalazła się na okładce L'Officiel, Vogue Rosji, Glamour Węgier i Magazine Jalous, H & M, Victoria Sekret i Pull and Bear. W lutym 2012 roku została ambasadorem i twarzą L'Oréal Paris.

W lutym 2010 roku podczas Tygodnia Mody w Mediolanie występowała dla Prady. Jako modelka była zatrudniana przez Louis Vuitton, Miu Miu, Nina Ricci, Emanuel Ungaro, Christopher Kane, Julien MacDonald, Jeremy Scott, Vivienne Westwood, Etro. W 2011 roku otworzyła pokaz Chanel.

Palvin zajęła 40 miejsce na liście Top 50 Models Women według models.com`

`Marina Aleksandrowa, właściwie Marina Andrejewna Aleksandrowa (Ros. Мари́на Андре́евна Алекса́ндрова) (prawdziwe nazwisko Marina Andrejewna Pupienina (Ros. Мари́на Андре́евна Пупе́нина ) – rosyjska aktorka urodzona 29 sierpnia 1982 r. na Węgrzech w Kiskunmajsa. Znana dzięki roli Maria Aleksandrowna w serialu Biedna Nastia.

Jest jedynym dzieckiem podpułkownika armii radzieckiej stacjonującego na Węgrzech. Do Rosji przeniosła się wraz z rodziną w 1987 r. Po ukończeniu szkoły muzycznej w klasie harfy zaczęła studia aktorskie.

Karierę aktorską rozpoczęła w wieku 17 lat, debiutując w serialu Imperia pod udarom.

 Była żoną Aleksandra Domogarowa. 7 czerwca 2008 Marina ponownie wyszła za mąż, za aktora Iwana Stiebunowa`

  

Na pewno kojarzycie tę Panią ze "Starej Baśni".

`
`Stara baśń: Kiedy słońce było bogiem – polski film fabularny i historyczny w reżyserii Jerzego Hoffmana, wyprodukowany w 2003 r. na podstawie powieści Stara baśń Józefa Ignacego Kraszewskiego z 1876.`

 Źródła tekstów: Wikipedia Wolna Encyklopedia

Źródła zdjęć: Google Grafika

`Alfons Maria Mucha (ur. 24 lipca 1860 w Iwanczycach, zm. 14 lipca 1939 w Pradze) − czeski grafik i malarz, jeden z czołowych przedstawicieli secesji i fin de siècle'u.

Twórczość Muchy łączy tradycje bizantyjskie i współczesne. Znakiem rozpoznawczym Muchy są grafiki kobiet w stylu belle époque – wyidealizowana postać pięknej kobiety otoczonej naręczem kwiatów i liści, symbolami i arabeskami.

Ojciec Muchy był urzędnikiem sądowym. W 1871 Mucha rozpoczął naukę w gimnazjum, ale przed jej ukończeniem musiał wrócić do rodzinnej miejscowości i objąć stanowisko pisarza sądowego. Przygotowywał amatorskie przedstawienia teatralne, malował dekoracje i plakaty, projektował zaproszenia. Z tego okresu pochodzi jego pierwsza znana praca – pastel przedstawiająca Joannę d'Arc na stosie.

W roku 1879 bezskutecznie starał się wstąpić na Akademię Praską. Wyjechał do Wiednia, gdzie zatrudnił się w najbardziej znanej pracowni zajmującej się projektowaniem dekoracji teatralnych - Burghardt-Kautsky-Brioschi. Spędził trochę czasu w Mikulowie, gdzie na zlecenie hrabiego Karla Khuen-Belassiho restaurował jego kolekcję oraz malował portrety, pejzaże i freski. Dzięki mecenatowi brata owego hrabiego będącego pod wrażeniem jego talentu podjął w latach 1885-1886 studia na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Następnie wyjechał do Paryża i wstąpił na Akademię Julien.

Ostatecznie zamieszkał w Paryżu. Był to okres rozkwitu impresjonizmu, początków symbolizmu i dekadentyzmu. Mucha przez pewien czas dzielił pracownię z Gauguinem, póki ten nie wyjechał na Karaiby. W tym okresie Alfons Mucha zaczął już precyzować swoje poglądy na temat własnej sztuki i jej wizji.

W 1892 razem z Georges'em Rochergrosse'em Mucha otrzymał zamówienie na ilustracje do Scènes et èpisodes de l'histoire l'Allemagne Seignobosa.

Zamówienie na plakat teatralny do sztuki Gismonda Victoriena Sardou, w wielkim pośpiechu złożone przez aktorkę Sarę Bernhardt na 1 stycznia 1895 roku, przyniosło nieznanemu dotychczas artyście sukces i sławę jednego z największych twórców secesji. Mucha miał wówczas 35 lat.

Mucha tworzył odtąd projekty graficzne na zamówienie – plakaty reklamowe, kalendarze, karty dań, okładki i tytuły czasopism. W 1898 w nowej pracowni ilustrował poczytne i eleganckie czasopisma zaczął publikować serie swoich grafik, przeznaczonych na pocztówki oraz panneaux décoratifs – serie obrazów drukowane na jedwabiu, które składały się z kilku grafik oscylujących wokół jednego tematu przewodniego (np. pory roku, kwiaty itp.) i przeznaczone były głównie dla kolekcjonerów. Dekorował pawilon Bośni i Hercegowiny na Wystawę Światową w Paryżu. Wraz z Jamesem Whistlerem założył małą szkołę malarstwa Carmen, gdzie obaj uczyli.

Od roku 1901 był odpowiedzialny za dekoracje, kostiumy i plakaty dla Bernhardt w Theatre de la Renaissance. W roku 1902 opublikował zbiór wzorów swoich ornamentów wraz z propozycjami ich zastosowania w praktyce.

Ożenił się w 1906 z Marią Chytilovou. W 1909 został wybrany do namalowania serii fresków Obecní dum w Pradze, po czym zaczął planować stworzenie dzieł, które mogłyby upamiętniać najważniejsze wydarzenia z historii jego narodu.

Po 1910 roku tworzył cykl Epopeja słowiańska, prezentując panoramiczną historię Słowian. Przedsięwzięcie finansowane było przez milionera z Chicago, Mucha zakładał, że wykonanie projektu zajmie mu 5-6 lat, praca się jednak przeciągnęła do osiemnastu lat, podróżował w tym celu do Rosji, Polski, Serbii i Bułgarii. 1 września 1928 podarował swoje dzieła miastu Praga. Cykl obejmował dwadzieścia płócien o rozmiarze 24 na 30 stóp, ilustrował wydarzenia od prehistorii aż do XIX wieku. Czeska krytyka oceniła jednak cykl jako reakcyjny akademizm, a jego temat jako nacjonalistyczną interpretację faktów, choć w Stanach Zjednoczonych prace podziwiane były entuzjastycznie. Płótna były wystawione w miejscowości Moravský Krumlov, obecnie są w Pradze w budynku Galerii Narodowej.

Wrócił do ojczyzny w 1913 roku.

Gdy rozpoczęła się pierwsza wojna światowa, artysta nie przerwał pracy. Zajął się wówczas projektowaniem biżuterii oraz rzeźb. Jego sława dotarła również do USA, gdzie tworzył ilustracje dla amerykańskich czasopism. Założył tam Amerykańską Społeczność Słowiańską.

Resztę swego życia Mucha spędził tworząc dzieła, którym krytyka zarzucała anachronizm. W 1931 namalował witraż dla nowej kaplicy arcybiskupiej w katedrze św. Wita w Pradze. W 1938 rozpoczął pracę nad tryptykiem Wiek rozumu, Wiek mądrości i Wiek miłości, którego nie udało mu się skończyć. Zmarł załamany w kilka tygodni po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Pragi, po przesłuchaniu przez gestapo. Miał 79 lat. Został pochowany na Slavinie na Wyszehradzie w Pradze.

Zaprojektował czechosłowackie godło państwowe oraz pierwsze znaczki i banknoty.

Sensację wywołało w Czechach niedawne odkrycie całego zbioru nieznanych dotąd dzieł Alfonsa Muchy, poświęconych tematyce wolnomularskiej. Dzieła te przez 60 lat przechowywała w ukryciu pewna czeska rodzina, aby uchronić je najpierw przed NSDAP, a następnie przed władzami komunistycznymi. Uratowany w ten sposób zbiór obejmuje obrazy, malowidła i szkice regaliów masońskich oraz symboli przeznaczonych dla czeskich i słowackich lóż. Znalazła się tam także cenna kolekcja zdjęć wykonanych przez Muchę w latach 20. XX wieku.`

Źródło: Wikipedia Wolna Encyklopedia

 Źródło zdjęć: Google Grafika

"Mądrość zebrana przez lata nauczyła mnie, że każde doświadczenie jest nowym odkryciem." - Ansel Adams

Źródło zdjęcia: Google Grafika

`Aparat fotograficzny jest dla artysty kolejnym narzędziem. Jeżeli się nad tym zastanowić, to jest to mechanizm podobny do skrzypiec. To artysta jest w stanie tworzyć sztukę nie aparat. 

~ Brett Weston`

 Źródło zdjęcia: Google Grafika

`Aparat fotograficzny jest nie tylko przedłużeniem oka, ale również umysłu. Może widzieć ostrzej, dalej, bliżej, wolniej i szybciej niż oko. Może ujrzeć niewidzialne światło. Dzięki niemu możemy zobaczyć przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Zamiast używać aparatu tylko do odtwarzania obrazów chciałbym stosować go, tak by to, co niewidzialne dla oczu, stało się widzialne. 

~Wynn Bullock `

Źródło zdjęcia: Google Grafika

` Fotografować to znaczy wstrzymać oddech, uruchamiając wszystkie nasze zdolności w obliczu ulotnej rzeczywistości. `

~ Henri Cartier-Bresson

Źródło zdjęcia: Google Grafika

`Istnieją dwa rodzaje fotografów: tacy, którzy komponują zdjęcia, i tacy, którzy je robią. Pierwsi pracują w pracowniach, dla drugich świat jest pracownią. I dla tych nie istnieje zwyczajność każda rzecz w ich życiu może być źródłem inspiracji. `

~ Ernst Haas

"Naj­piękniej­szym, co możemy od­kryć, jest tajemniczość."-Albert Einstein

Źródło: Google Grafika

Inne obrazy

Dante Gabriel Rossetti

"Lady Lilith"
1866-68 (modyfikowany 1872-73)

Delaware Art Museum, Wilmington

Dante Gabriel Rossetti

  "Sen na jawie"
Portret Jane Morris

(1880)

Muzeum Wiktorii i Alberta, Londyn

Do obrazu pozowała Jane Morris. Modelka ubrana na zielono niemal wtapia się w tło roślinności. Praca ta uznawana jest za jedną z najlepszych z okresu późnej twórczości artysty. Po raz kolejny przedstawia tu typ melancholijnej, zmysłowej kobiety. Rossetti bardzo dokładnie opracowuje tu dłonie kobiety. Ich sugestywność spowodowana jest wnikliwymi studiami nad tą partią ciała i fascynacją Rafaelem.

Początkowo obraz miał być zatytułowany „Vanna” lub „Monna Primavera”, dopiero później zdecydował się na tytuł nie odwołujący się bezpośrednio do literatury. Do obrazu dołącza sonet, w którym podmiot liryczny traci kontakt z rzeczywistością.

Dante Gabriel Rossetti

"Beata Beatrix"

(ok. 1864-70)

Tate Collection, Londyn

Beata Beatrix – obraz olejny Dantego Gabriela Rossettiego, malowany w latach 1863–1870. Stanowi ilustrację do Vita nuova Dantego Alighieri oraz hołd złożony Elizabeth Siddal, zmarłej żonie malarza. Dzieło ma wymiary 86.4 na 66 cm. Przechowywany jest w Tate Gallery w Londynie.

Elizabeth Siddal, żona Rossettiego i modelka prerafaelitów, popełniła samobójstwo poprzez przedawkowanie laudanum w lutym 1862 roku. Powodem samobójstwa miała być depresja wywołana poronieniem oraz niewiernością Rosettiego. Rosetti malował obraz już po jej śmierci i przedstawił na nim jej narkotyczne samobójstwo. Siddal przedstawiona jest na nim podobnie jak na obrazie Ofelia Johna Everetta Millaisa, do którego również pozowała – jest podobnie półuśpiona, pogrążona w oczekiwaniu śmierci i otoczona miękkim tłem, wykonuje również podobne gesty. Z przejściem bohaterki obrazu do śmierci koresponduje pora doby – nieokreślona, pomiędzy dniem a nocą. W prawej dolnej części obrazu widać czerwonego gołębia, który składa na jej rękach mak – symbol snu, ale też roślina, z której wykonuje się narkotyk. Bohaterka znajduje się w murowanej cembrowinie, symbolizującej otwarty grób, na jej brzegu malarz umieścił zegar słoneczny, wskazujący godzinę dziewiątą (o tej godzinie Siddal popełniła samobójstwo).

Oprócz obrazu śmierci Siddal, dzieło jest też ilustracją do Vita nuova Dantego Alighieri. Tak interpretowany przedstawia postać ukochanej poety, Beatrycze, pogrążonej w mistycznym skupieniu. W lewym górnym rogu obrazu widać czerwoną postać Miłości, trzymającej w rękach światło (symbolizujące życie bohaterki obrazu), w prawym – ciemną postać Dantego (według niektórych badaczy postać ta uosabia samego Rosettiego, który lubił identyfikować się z włoskim poetą; ich obu łączyłaby śmierć ukochanej kobiety). Ptak przysiadający w pobliżu jej rąk symbolizuje Ducha Świętego, a niesiony przez niego mak – śmierć, ale i pokój. Z tyłu za postacią bohaterki wyłania się most Ponte Vecchio, mieszczący się we Florencji, gdzie mieszkali Dante Alighieri i Beatrycze.

Dante Gabriel Rossetti

"Koncert sielski"

 (1850-72)

Manchester Art Gallery, Manchester 

 Artysta wykonał pejzaż stanowiący tło obrazu już w 1850 w posiadłości przyjaciela Williama Holmana Hunta. Pierwotnie planował przedstawić Dantego i Beatrycze w Niebie, jednak do wykonania pracy nie doszło i płótno leżało ponad 20 lat niewykorzystanie. Obraz Koncert sielski powstał w latach 1871-72 i został sprzedany firmie Pilgeram & Lefèvre za kwotę 735 funtów. Kolejnym właścicielem dzieła był Walter Dunlop, obecnie płótno znajduje się w Manchester Art Gallery.

Na pierwszym planie przedstawione zostały dwie kobiety grające na instrumentach (kobieta po prawej na lutni, po lewej – na psałterionie). Modelkami były Maria Spartali (po lewej) i Alexa Wilding (po prawej). Kobiety ubrane są w długie suknie i reprezentują klasyczny typ urody, typowy dla przedstawień prerafaelitów. Rossetti skoncentrował się na bardzo dokładnym przedstawieniu dłoni kobiet i instrumentów. Szczególnie charakterystyczne są długie i cienkie palce, których nerwowe i pełne ekspresji ułożenie kontrastuje ze spokojem twarzy modelek. Ten typowy element wielu obrazów Rossettiego został zainspirowany dziełami Leonarda da Vinci i Rafaela.

Na drugim planie przedstawione zostały kolejne dwie kobiety, tańczące. Stanowią one element dynamiczny kompozycji, ich suknie mają dopełniające się barwy, co podkreśla symetrię całości przedstawienia.

Na dalszym planie widoczny jest murek z niską balustradą i jeszcze jedna postać kobiety, która niesie kosz owoców lub kwiatów na plecach. Surrealistyczny charakter sceny potęguje dziwny fragment budynku w prawym górnym rogu.

Rossetti wielokrotnie malował motyw kobiet grających na instrumentach muzycznych. Tego typu przedstawienia były bardzo popularne i cieszyły się dużym zainteresowaniem nabywców. W 1872 powstał rysunek pastelami o podobnej tematyce, jednak wówczas pomiędzy kobietami autor umieścił przedstawienie anioła ze strzałą. Na innym rysunku anioł trzyma w dłoniach ptaka, co może symbolizować muzykę zarówno ziemską jak i niebiańską, jak również miłość ludzką i Boską.

 

Genialne

Oblubienica (ang. The Beloved) – obraz olejny należącego do grupy prerafaelitów malarza Dantego Gabriela Rossettiego, namalowany w latach 1865–1866. Zleceniodawcą obrazu był George Rae, który zakupił płótno za 300 funtów. Od 1916 dzieło znajduje się w Tate Britain w Londynie.

Artysta początkowo miał zamiar namalować Beatrycze, ukochaną Dantego Alighieri, ostatecznie zdecydował się na tematykę biblijną i przedstawił Oblubienicę, bohaterkę Pieśni nad pieśniami. Sulamitka przedstawiona została w chwili, w której po raz pierwszy odsłania twarz przed Oblubieńcem. Piękna kobieta, o zmysłowym spojrzeniu, zajmuje centralną część obrazu i śmiało patrzy widzowi prosto w oczy. Ma alabastrowo białą cerę, rude włosy ozdobione peruwiańskim diademem i zieloną, japońską szatę. Towarzyszą jej cztery dwórki, które ciasno otaczają ją ze wszystkich stron. Kobiety reprezentują różnorodne typy urody i mają zdecydowanie ciemniejsze karnacje od Oblubienicy. Na pierwszym planie ukazana została postać murzyńskiego chłopca trzymającego stroik z kwiatami. Całość uzupełniają kwiaty w rękach kobiet i chłopca, obecne też na szacie głównej bohaterki. Obraz ma zwartą i ciasną kompozycję, światło zdaje się koncentrować na twarzy Oblubienicy, podkreślając jej jasną cerę.
Do tytułowej postaci pozowała Rossettiemu zawodowa modelka Maria Ford. W postaci dwórki z lewej strony rozpoznano Ellen Smith, natomiast dziewczyna o ciemnej karnacji skóry przedstawiona na drugim planie to Keomi, cygańska kochanka malarza Fredericka Sandysa.

Rossetti umieścił na ramie obrazu cytaty z Pieśni nad pieśniami i Psalmu 45, które jednoznacznie wskazują na źródła inspiracji artystycznej. Obraz odbierany jest najczęściej jako metafora piękna i miłości, uważano go za kolejną próbę artystycznego wyjaśnienia wszystkich aspektów kobiecości, szczególnie tych dających przewagę nad mężczyznami. Krytycy zwracają uwagę na eklektyczny charakter obrazu, współistnienie obok siebie motywów orientalnych, egzotycznych i wiktoriańskich. Dostrzeżone zostało także zainteresowanie malarza art nouveau, widoczne szczególnie w przedstawieniu diademu na głowie bohaterki. Subtelny i drobiazgowy sposób malowania kwiatów sugeruje inspirację sztuką impresjonistów lub Édouarda Maneta, którego Rossetti poznał w listopadzie 1864 roku. Także obecność murzyńskiego chłopca może wynikać z wpływu jego Olimpii na autora obrazu.
Niektórzy interpretatorzy posunęli się nawet do posądzenia Rossettiego o rasizm, o czym miało świadczyć wyeksponowanie kobiety o białej karnacji skóry i korzystne skonfrontowanie jej z przedstawicielkami innych typów urody i ras. Te same fakty były też jednak interpretowane przez innych jako alegoria różnorodności piękna.

Dante Gabriel Rossetti (ur. 12 maja 1828 w Londynie, zm. 9 kwietnia 1882 w Birchington-on-Sea) – angielski poeta, malarz i tłumacz.

Jego matka, Frances Polidori, była siostrą Johna Polidoriego, przyjaciela Byrona. Ojciec, Gabriela Pasquale Guisseppe Rossetti, zajmował się literaturą. Z powodu swoich przekonań politycznych szukał schronienia w Londynie, gdzie zatrudnił się jako profesor języka włoskiego w King’s College.

Rossetti urodził się w Londynie, naprawdę nazywał się Gabriel Charles Dante Rossetti. Jego rodzina i przyjaciele nazywali go Gabriel, ale w swoich publikacjach używał imienia Dante ze względu na literackie powiązania. Wraz z Johnem Everettem Millais i Williamem Holmanem Huntem założyciel Bractwa Prerafaelitów w 1848 roku.
Wychowywany na włoskiej literaturze, szczególnie upodobał Boską Komedię, co wyraźnie zaznacza się w jego dziełach. W wieku lat dziewięciu został zapisany do King's College w Londynie, dziesięć lat później przyjęto go do Royal Academy. Tam zaprzyjaźnił się z Huntem i Millaisem.

Jego ulubioną techniką malarską była najlepiej odpowiadająca jego potrzebom akwarela. Bliskie mu były dzieła Dantego, Edgara Allana Poego i Williama Blake’a. Upust wyobraźni dawał ilustrując Dantego, Szekspira, Browninga oraz legendy o królu Arturze. Po ukończeniu nauki w King’s College, gdzie uczęszczał z dużą niechęcią, dostał się do Sass’s Drawing Academy, a w 1845 do Antique School w Akademii Królewskiej.
W latach 50. artysta maluje obrazy poświęcone głównie tematyce średniowiecznej. Odwołuje się także do wątków z utworów Dantego.
W 1850 roku namalował „Zwiastowanie” wystawione następnie w National Instytution Portland Gallery. Przy okazji wystawy zdradził przyjacielowi Alexandrowi Munro, tajemnice znaczenia liter „P.R.B.”. Istnienie tajnego bractwa uznano za skandal a ich dzieła zaczęto szeroko krytykować. W ich obronie stanął tylko Ruskin.

W 1850 poznał swoją muzę i przyszłą żonę Elizabeth Siddal. Zajął się wtedy malarstwem olejnym tworząc całą galerię postaci kobiecych – gorących, namiętnych i marzycielskich. Siddal poślubia po czasie burzliwego narzeczeństwa w 1860 roku w kościele Saint Clement w Hastings. Po roku rodzi martwą córkę, przez co pogrąża się w depresji, która popycha ja do samobójstwa przez zażycie dużej dawki laudanum. Z tego powodu malarz ma wyrzuty sumienia, które dręczą go do końca życia. Cierpi na bezsenność i powracającą depresję. W owym czasie przedstawia głównie femme fatale o bujnych włosach i zmysłowych ustach.

Dante Gabriel Rossetti

"Lilith, czyli piękność ciała"

O Lilith, żonie Adama (już potem

Damą mu była Ewa), chodzą wieści,

Że zanim jeszcze prawdę wąż zbezcześci,

Ona kłamała i że pierwszem złotem

Były jej włosy... I swych czarów splotem

Chytrze wpatrzona w siebie, mężczyzn pieści,

Aże w swej sieci ich ciało pomieści,

Serce i życie, młoda, choć nawrotem

Lat coraz starsza jest ziemia... Twe zioła

To mak i róża: bo któż całunkowi

I snu przemocy oprzeć się wydoła?

Gdy na cię spojrzą młodzi, już gotowi

Na żer twój; Lilith, twe złoto ich złowi:

Serce im włos twój oplecie dokoła...

tłum. Jan Kasprowicz

W 1856 roku Rossetti przyjął od Johna Seddona zamówienie na wykonanie retabulum, nastawy ołtarzowej dla katedry Llandaff w Cardiff. Tworzy „Ziarno Dawida”. Przed wykonaniem całego dzieła w wersji olejnej artysta namalował je akwarelą. Ten mały tryptyk zaliczany do jego najlepszych prac. Stylem przypomina jeszcze sztukę średniowieczną, jednak zauważalny jest także wpływ, jaki na niego powstanie wywarło weneckie malarstwo XVI wieku.
Artysta w 1856 roku pracował przy ilustrowanej edycji poematów Tennysona publikowanych przez Edwarda Moxona. Pozwoliło mu to na prezentację swojej twórczości szerszemu gronu odbiorców, choć te ilustracje nie przyniosły mu powodzenia.
W 1857 roku wraz z innymi prerafaelitami zaprezentował swoje prace na wystawie w Russell Place, a w następnym roku w Nowym Jorku. Tworzył też z kilkoma artystami, m.in. z Morrisem i Brune-Jonesem, przyjął zlecenie na wykonanie fresków w budynkach Oxford Union. Wspólnie postanowili przedstawić kilka scen z księgi Thomasa Malory’ego „Odejście Artura”. Podjęta praca pozostała nieskończona i po jakimś czasie zniszczała z powodu nie opanowania techniki malowania fresków przez autorów.
Pod koniec lat 60. artysta zarabiał rocznie sumę ok. 30 tysięcy funtów. Cieszył się popularnością i regularnie sprzedawał obrazy. Pomimo tego nadużywał alkoholu i chloralu powodującego powtarzające się halucynacje.
W tym czasie jego ulubionymi modelkami były Fanny Cornforth, Alexa Wilding i żona Williama Morrisa, Jane Burden.
  Pierwszy zbiór swoich utworów poetyckich wydał w 1870 roku jako „Poematy”. Były one włożone do trumny Lizzi, lecz odzyskał je, decydując się na ekshumację zwłok.
Między 1871 a 1874 rokiem mieszkał wraz z rodziną Morrisów w Kelmscott Manor. W październiku 1871 roku, w czasie gdy jego stan psychiczny się pogarszał, co spowodowane było m.in. krytyką jego wierszy, pogłębiła się jego mania prześladowcza i próbował popełnić samobójstwo, zażywając tak jak jego żona laudanum.
Po powrocie do malarstwa w 1874 r. przeniósł się do Cheyne Walk, gdzie pracowałe jednocześnie nad ośmioma obrazami, zainspirowany postacią Prozerpiny.
W 1879 roku poznał i zaprzyjaźnił się z Thomasem Hall Cainem, którego traktował jak ucznia i syna.
W 1881 ukazało się nowe wydanie jego wierszy ”Poems”, a ostatnie utwory zebrano w tomiku zatytułowanym „Ballady i sonety”.
Zmarł 9 kwietnia 1882 roku w położonym w Kencie Birchington-on-Sea, niedaleko Margate.
Źródło: Wikipedia Wolna Encyklopedia