Oblubienica (ang. The Beloved) – obraz olejny należącego do grupy prerafaelitów malarza Dantego Gabriela Rossettiego, namalowany w latach 1865–1866. Zleceniodawcą obrazu był George Rae, który zakupił płótno za 300 funtów. Od 1916 dzieło znajduje się w Tate Britain w Londynie.
Artysta początkowo miał zamiar namalować Beatrycze, ukochaną Dantego Alighieri, ostatecznie zdecydował się na tematykę biblijną i przedstawił Oblubienicę, bohaterkę Pieśni nad pieśniami. Sulamitka przedstawiona została w chwili, w której po raz pierwszy odsłania twarz przed Oblubieńcem. Piękna kobieta, o zmysłowym spojrzeniu, zajmuje centralną część obrazu i śmiało patrzy widzowi prosto w oczy. Ma alabastrowo białą cerę, rude włosy ozdobione peruwiańskim diademem i zieloną, japońską szatę. Towarzyszą jej cztery dwórki, które ciasno otaczają ją ze wszystkich stron. Kobiety reprezentują różnorodne typy urody i mają zdecydowanie ciemniejsze karnacje od Oblubienicy. Na pierwszym planie ukazana została postać murzyńskiego chłopca trzymającego stroik z kwiatami. Całość uzupełniają kwiaty w rękach kobiet i chłopca, obecne też na szacie głównej bohaterki. Obraz ma zwartą i ciasną kompozycję, światło zdaje się koncentrować na twarzy Oblubienicy, podkreślając jej jasną cerę.Do tytułowej postaci pozowała Rossettiemu zawodowa modelka Maria Ford. W postaci dwórki z lewej strony rozpoznano Ellen Smith, natomiast dziewczyna o ciemnej karnacji skóry przedstawiona na drugim planie to Keomi, cygańska kochanka malarza Fredericka Sandysa.
Rossetti umieścił na ramie obrazu cytaty z Pieśni nad pieśniami i Psalmu 45, które jednoznacznie wskazują na źródła inspiracji artystycznej. Obraz odbierany jest najczęściej jako metafora piękna i miłości, uważano go za kolejną próbę artystycznego wyjaśnienia wszystkich aspektów kobiecości, szczególnie tych dających przewagę nad mężczyznami. Krytycy zwracają uwagę na eklektyczny charakter obrazu, współistnienie obok siebie motywów orientalnych, egzotycznych i wiktoriańskich. Dostrzeżone zostało także zainteresowanie malarza art nouveau, widoczne szczególnie w przedstawieniu diademu na głowie bohaterki. Subtelny i drobiazgowy sposób malowania kwiatów sugeruje inspirację sztuką impresjonistów lub Édouarda Maneta, którego Rossetti poznał w listopadzie 1864 roku. Także obecność murzyńskiego chłopca może wynikać z wpływu jego Olimpii na autora obrazu.
Niektórzy interpretatorzy posunęli się nawet do posądzenia Rossettiego o rasizm, o czym miało świadczyć wyeksponowanie kobiety o białej karnacji skóry i korzystne skonfrontowanie jej z przedstawicielkami innych typów urody i ras. Te same fakty były też jednak interpretowane przez innych jako alegoria różnorodności piękna.
Dante Gabriel Rossetti (ur. 12 maja 1828 w Londynie, zm. 9 kwietnia 1882 w Birchington-on-Sea) – angielski poeta, malarz i tłumacz.
Jego matka, Frances Polidori, była siostrą Johna Polidoriego, przyjaciela Byrona. Ojciec, Gabriela Pasquale Guisseppe Rossetti, zajmował się literaturą. Z powodu swoich przekonań politycznych szukał schronienia w Londynie, gdzie zatrudnił się jako profesor języka włoskiego w King’s College.
Wychowywany na włoskiej literaturze, szczególnie upodobał Boską Komedię, co wyraźnie zaznacza się w jego dziełach. W wieku lat dziewięciu został zapisany do King's College w Londynie, dziesięć lat później przyjęto go do Royal Academy. Tam zaprzyjaźnił się z Huntem i Millaisem.
Jego ulubioną techniką malarską była najlepiej odpowiadająca jego potrzebom akwarela. Bliskie mu były dzieła Dantego, Edgara Allana Poego i Williama Blake’a. Upust wyobraźni dawał ilustrując Dantego, Szekspira, Browninga oraz legendy o królu Arturze. Po ukończeniu nauki w King’s College, gdzie uczęszczał z dużą niechęcią, dostał się do Sass’s Drawing Academy, a w 1845 do Antique School w Akademii Królewskiej.
W latach 50. artysta maluje obrazy poświęcone głównie tematyce średniowiecznej. Odwołuje się także do wątków z utworów Dantego.
W 1850 roku namalował „Zwiastowanie” wystawione następnie w National Instytution Portland Gallery. Przy okazji wystawy zdradził przyjacielowi Alexandrowi Munro, tajemnice znaczenia liter „P.R.B.”. Istnienie tajnego bractwa uznano za skandal a ich dzieła zaczęto szeroko krytykować. W ich obronie stanął tylko Ruskin.
W 1850 poznał swoją muzę i przyszłą żonę Elizabeth Siddal. Zajął się wtedy malarstwem olejnym tworząc całą galerię postaci kobiecych – gorących, namiętnych i marzycielskich. Siddal poślubia po czasie burzliwego narzeczeństwa w 1860 roku w kościele Saint Clement w Hastings. Po roku rodzi martwą córkę, przez co pogrąża się w depresji, która popycha ja do samobójstwa przez zażycie dużej dawki laudanum. Z tego powodu malarz ma wyrzuty sumienia, które dręczą go do końca życia. Cierpi na bezsenność i powracającą depresję. W owym czasie przedstawia głównie femme fatale o bujnych włosach i zmysłowych ustach.
- Dante Gabriel Rossetti
- "Lilith, czyli piękność ciała"
- O Lilith, żonie Adama (już potem
- Damą mu była Ewa), chodzą wieści,
- Że zanim jeszcze prawdę wąż zbezcześci,
- Ona kłamała i że pierwszem złotem
- Były jej włosy... I swych czarów splotem
- Chytrze wpatrzona w siebie, mężczyzn pieści,
- Aże w swej sieci ich ciało pomieści,
- Serce i życie, młoda, choć nawrotem
- Lat coraz starsza jest ziemia... Twe zioła
- To mak i róża: bo któż całunkowi
- I snu przemocy oprzeć się wydoła?
- Gdy na cię spojrzą młodzi, już gotowi
- Na żer twój; Lilith, twe złoto ich złowi:
- Serce im włos twój oplecie dokoła...
- tłum. Jan Kasprowicz
Artysta w 1856 roku pracował przy ilustrowanej edycji poematów Tennysona publikowanych przez Edwarda Moxona. Pozwoliło mu to na prezentację swojej twórczości szerszemu gronu odbiorców, choć te ilustracje nie przyniosły mu powodzenia.
W 1857 roku wraz z innymi prerafaelitami zaprezentował swoje prace na wystawie w Russell Place, a w następnym roku w Nowym Jorku. Tworzył też z kilkoma artystami, m.in. z Morrisem i Brune-Jonesem, przyjął zlecenie na wykonanie fresków w budynkach Oxford Union. Wspólnie postanowili przedstawić kilka scen z księgi Thomasa Malory’ego „Odejście Artura”. Podjęta praca pozostała nieskończona i po jakimś czasie zniszczała z powodu nie opanowania techniki malowania fresków przez autorów.
Pod koniec lat 60. artysta zarabiał rocznie sumę ok. 30 tysięcy funtów. Cieszył się popularnością i regularnie sprzedawał obrazy. Pomimo tego nadużywał alkoholu i chloralu powodującego powtarzające się halucynacje.
W tym czasie jego ulubionymi modelkami były Fanny Cornforth, Alexa Wilding i żona Williama Morrisa, Jane Burden.
Pierwszy zbiór swoich utworów poetyckich wydał w 1870 roku jako „Poematy”. Były one włożone do trumny Lizzi, lecz odzyskał je, decydując się na ekshumację zwłok.
Między 1871 a 1874 rokiem mieszkał wraz z rodziną Morrisów w Kelmscott Manor. W październiku 1871 roku, w czasie gdy jego stan psychiczny się pogarszał, co spowodowane było m.in. krytyką jego wierszy, pogłębiła się jego mania prześladowcza i próbował popełnić samobójstwo, zażywając tak jak jego żona laudanum.
Po powrocie do malarstwa w 1874 r. przeniósł się do Cheyne Walk, gdzie pracowałe jednocześnie nad ośmioma obrazami, zainspirowany postacią Prozerpiny.
W 1879 roku poznał i zaprzyjaźnił się z Thomasem Hall Cainem, którego traktował jak ucznia i syna.
W 1881 ukazało się nowe wydanie jego wierszy ”Poems”, a ostatnie utwory zebrano w tomiku zatytułowanym „Ballady i sonety”.
Zmarł 9 kwietnia 1882 roku w położonym w Kencie Birchington-on-Sea, niedaleko Margate.
Źródło: Wikipedia Wolna Encyklopedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz